Jednostki te są pierwszymi z całego projektu. Ich powstanie wiązało się z potrzebą wzmocnienia lekkich uderzeniowych sił rakietowych Marynarki Wojennej ZSRR, złożonych w latach siedemdziesiątych z korwet projektu 1234 (Nanuchka I – 1234 i Nanuchka III – 1234.1) oraz kutrów rakietowych projektu 205 (Osa I – 205, 205A, 205K, 205E, 205ET, 205Cz oraz Osa II – 205M, 205MR, 205ER). Właśnie w celu zastąpienia tych ostatnich powstały małe korwety typu Mołnia, które miały być odpowiednim nosicielem dla nowych rakiet przeciwokrętowych P21 i P22 Termit 2 (SS-N-2C Modified Styx) opracowanych w MKB Raduga. Rakiety P-21 naprowadzane są głowicą samonaprowadzającą się aktywnie (radiolokacyjną), natomiast P-22 głowicą samonaprowadzającą się pasywnie na podczerwień. Oba typy tych rakiet wywodzą się ze zmodyfikowanych pocisków rakietowych P-15 Termit (SS-N-2A Styx) i P-15U Termit (SS-N-2B Styx) stosowanych na kutrach projektu 205. Niektóre okręty projektów od 205 do 205Cz (Osa I) zmodernizowano przez wyposażenie ich w rakiety P-21 i P-22 i takie warianty oznaczono od 205M do 205ER (Osa II). Jednostki projektu 1241 z pociskami P-21 i P-22 stały się dobrym uzupełnieniem dla okrętów projektu 1234, na których stosowano bardziej zaawansowane rakiety P-50 i P-120 Malachit (SS-N-9 Siren). Kilka jednostek prototypowego projektu 1241R ("r" od rakietnyj – rakietowy) zbudowano w 1979 dla Marynarki Wojennej ZSRR w Stoczni we Władywostoku, a od 1980 rozpoczęto w Stoczni Rzecznej w Rybińsku masową eksportową produkcję projektu oznaczonego jako 1241RE ("e" od eksportnyj – eksportowy). W więcej okrętów projektu 1241 zasiliły Marynarkę Wojenną ZSRR dopiero kolejne wcielenia tych jednostek.
Korwety 1241R uzbrojone są w dwie podwójne wyrzutnie rakiet P-21 i P-22, po jednej na każdej burcie. Rakiety te mają zasięg 80 km, a do celu zbliżają się z prędkością bliską 1 macha.
Dodatkowo na okrętach zainstalowano wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Strzała-2M (SA-N-5 Grail). Są to zmodernizowane przenośne pociski naprowadzane na podczerwień i służące do strzelania do samolotów jedynie z tylnej półsfery. Ich przydatność na okrętach jest problematyczna, gdyż oprócz małego zasięgu (do ok. 4 km przy prędkości 1,5 macha), obiekt musi raczej oddalać się, co ma miejsce już po wykonaniu ataku.
O wiele skuteczniejszą bronią przeciwlotniczą jest uniwersalna armata morska AK-176M kalibru 76,2 mm o zasięgu 10 – 15 km, mogąca razić cele nawodne i powietrzne oddając do 130 strzałów na minutę, a także szybkostrzelne – do 5000 strzałów na minutę – działko AK-630M kalibru 30 mm (o zasięgu do 5 km), służące głównie do obrony przed pociskami przeciwokrętowymi.
Oczywiście na okrętach zamontowana jest bardzo duża liczba urządzeń radioelektronicznych w systemach m.in. wykrywania celów, kierowania i naprowadzania uzbrojenia, nawigacji oraz dowodzenia, łączności i obserwacji technicznej.
Omawiane jednostki mają 56,9 metra długości; 10,2 metra szerokości; zanurzenie całkowite wynosi 3,59 metra. Wyporność to 455 ton.
Kombinowana siłownia okrętowa w systemie COGAG pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 43 węzłów i zasięgu działania 2200 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 węzłów.
Załogę stanowi 46 osób, a autonomiczność wynosi około 10 dób.
(wiki)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz